Żyć by gotować

• Chyba ciągle gotujesz, zwykle jak wracam to ślicznie pachnie - powiedziała chińska sąsiadka
• Czasem coś piekę - odpowiedziała Kura mile połechtana

Miło jej się zrobiło, że ktoś zauważa jej trud, ale sąsiedzka pochwała przypominała jej o Rani.

Ona każdy dzień zaczyna o 4.30 od namoczenia ryżu i fasoli. Potem musi się spieszyć, bo rano czas leci nieubłaganie. Błyskawicznie więc wrzuca do blendera namoczony dzień wcześniej ryż, sól i jakieś cuda i robi coś co wygląda jak ciasto na naleśniki. Potem wyjmuje z lodówki dwa ziemniaki robi z nich ciapę, miesza z ugotowanym wieczorem grochem i świeżo podsmażoną cebulą. O 5.30 smaży córkom dosę na śniadanie.

Zanim dziewczynki wyjdą do szkoły uszykuje im pudełka z obiadem, a cała klasa na ich widok będzie dostawać ślinotoku. Jeśli dziewczynki będą w szkole dłużej niż 5 godzin, o 13 przyniesie im ciepłe danie z ryżem, mięsem i warzywami oraz świeże sosy. Punktualnie o 17 poda dzieciom i mężowi pożywną  zupę, a o 20 wyda ciepłą kolację. Sama położy się spać o 22 po ugotowaniu ziemniaków, fasoli i ciecierzycy, które wykorzysta w dniu następnym.

Rani twierdzi, że spędza w kuchni codziennie 6 godzin. Kura nie ma pojęcia jak znajduje czas nas na prowadzenie sklepu i normalne życie skoro ciągle miesza w garach. Ona sama na takie poświęcenie nie jest gotowa. Dla niej dosa to wyprawa do hinduskiej restauracji i wydatek kilku dolarów. Powiedziała  kiedyś Rani, że spędzanie 6 godzin w kuchni jest szaleństwem, że można ten czas przeznaczyć na inne miłe zajęcie. Rani odpowiedziała, że nigdy nie zaakceptuje słabej jakości w kuchni, że nigdy w życiu nie była w restauracji, a gotowanie w hinduskim domu jest najważniejszą czynnością. Szczerze wyznała, że  przygotowywaniu posiłków podporządkowany jest dzień wielu hindusek, bo to jedzenie jest najważniejsze.

Dopiero  po rozmowie z Rani Kura zrozumiała, że świetnie wykształcony, hinduski kolega Żywiciela, który marzy o porzuceniu klimatyzowanego biura, stabilnej pracy i regularnie wypłacalnej pensji na rzecz rozkręcenia rodzinnej restauracji, gdzie będzie gotowała jego żona nie zwariował tylko ma inne priorytety nie zawsze zrozumiałe dla przybyszów z Europy.