Fryzjer po singapursku

Przez lata cała Kurza familia chodziła ciąć włosy do pani M. Po przeprowadzce trzeba było poszukać innego fryzjera.

• Tylko jak to zrobić skoro fryzjerów więcej niż psów? 

Na każdej ulicy są co najmniej dwa zakłady fryzjerskie, a w każdym centrum handlowym co najmniej trzy. Muzułmańskie koleżanki Kury obcinają włosy w domowym zaciszu, lub w małych zakładach fryzjerskich gdzie faceci powyżej lat 3 wstępu nie mają. Zakłady fryzjerskie "dla muzułmanek" nie są specjalnie oznaczone, ale nie da się podejrzeć kto i co tam robi bo okna pozaklejane są kolorowymi zdjęciami. Fryzjer, który tnie muzułmanki pewnie doprowadziłby do ładu również europejskie włosy, ale Kura nigdy do takiego zakładu nie weszła. Bała się, że fryzjerka, która nie ma doświadczenia z europejskimi włosami obetnie ją tak, że jej czupryna będzie nadawała się tylko do schowania pod chustkę.
Gdyby istniał zakład fryzjerski dla hindusek Kura pewnie już dawno pielęgnowałaby tam swoje włosy. Hinduski słyną z pięknych długi włosów, ale do fryzjera właściwie nie chodzą. Włosy farbują ziołowymi farbami w domu i w domu je odżywiają indyjskimi kosmetykami. Hinduskie koleżanki Kury nie były u fryzjera od lat.

Hindusi obcinają się w zakładach fryzjerskich prowadzonych przez hindusów. Do tego typu zakładu też nikt z nas nie miał odwagi wejść. Nawet Żywiciel, który niczego się nie boi patrzył tylko przez okno. Standardy higieniczne dalekie są od europejskich, a fotele dla klientów ledwo trzymają się kupy. Fryzjer obcina lub goli klienta oglądając zawieszony na ścianie telewizor.

Przychówkowi bardzo spodobał się fryzjer za bilety. Małe, sieciowe, biletowe zakłady fryzjerskie szczycą się japońskim rodowodem, cieciem na sucho i używaniem jednorazowych ręczników. Zanim się usiądzie na  fryzjerski fotel należy w automacie kupić bilet. Jedna minuta strzyżenia kosztuje dolara. Reklama mówi, że po 10 minutach wychodzi się z takiego zakładu z gotową fryzurą. Zwykle obcinają się tam młodzi mężczyźni, którzy preferują wygodne cięcie na krótko, ale widzieliśmy Chinkę, która przyszła ze zdjęciem jakieś gwiazdy i poprosiła o dokładnie takie uczesanie.
Nasz dzieciak odważnie poszedł do "biletowego fryzjera". Na szczęście dla niego 10 minut starczyło jedynie na skrócenie włosów z przodu głowy. Po opuszczeniu fryzjerskiego fotela dzieciak wyglądał komicznie. Jakby ktoś założył dziecku na głowę rondelek i równał włosy do jego krawędzi. Na szczęście włosy szybko odrosły.

Zakłady fryzjerskie w centrach handlowych mają zwykle górnolotne nazwy. Pracują tam głównie Chińczycy, którzy przed strzyżeniem zrobią masaż głowy, umyją włosy dwukrotnie i położą jakieś odżywki. Każdy klient dostanie herbatkę i spędzi tam więcej czasu niż planował. Żywiciel był kiedyś u takiego fryzjera ponad godzinę, a jego krótkie włosy nie wymagają specjalnych zabiegów fryzjerskich. Zaprzyjaźniona z nami długowłosa, słowiańska blondynka poszła kiedyś do takiego salonu z tatusiem. Od fryzjera panienka wyszła po dwóch godzinach, z grzywką obciętą o pół centymetra i wiarą, że ma najpiękniejsze włosy na świecie. Panie odmówiły skrócenia włosów, a dwie godziny upłynęły na myciu i czesaniu włosów. Trzeba mieć wysoki poziom narcyzmu by lubić wizyty w takim miejscu.
Mamy ochotę chociaż raz w życiu iść do:

• fryzjera "taśmowego" 

gdzie na kilku metrach kwadratowych pracuje wielu fryzjerów, którzy tną szybko i nie rozczulają się nad klientem. Mycie, strzyżenie, farbowanie i wszystkie inne zabiegi odbywają się na jednym fotelu, a siedzący tam  ludzie wyglądają jak lalki na taśmie produkcyjnej.

• fryzjera "ekonomicznego" 

gdzie cięcie kosztuje dolara, a oczekujący na usługę czekają na dworze w długiej kolejce.

• do szkoły fryzjerskiej

gdzie uczeń obetnie tanio i ułoży fantazyjną fryzurę za małe pieniądze, ale żadnej reklamacji nikt nie przyjmie, wszak od ucznia za wiele wymagać nie można.
Może kiedyś znajdziemy fryzjera, który byłby tak dobry jak pani M.