Dzieciństwo dzięki błękitnej sukience

Pewnego dnia skromna, Rani, która prowadziła sklep w Singapurze pojechała do Kalkuty. Tego co zobaczyła nie była w stanie nawet opisać. Brudne, chude i zaniedbane dzieci ulicy prosiły ją o drobne pieniądze, niektóre były namolne, inne siedziały zrezygnowane na ulicy i czekały na cud.
Kilka dni przed planowanym powrotem do domu Rani spotkała dziewczynkę w błękitnej sukience. Pewnie gdyby nie błękit tej sukienki nigdy by na ową dziewczynkę nie zwróciła uwagi. Błękitna sukienka wyróżniła małą dziewczynkę z tłumu innych dzieci i spowodowała, że Rani pochyliła się nad małą żebraczką  i natychmiast pokochała  jej uśmiech i oczy czarne jak węgielki.

Kilka łapówek, nie do końca prawdziwe dokumenty i kilka dni później Rani została mamą a jej mąż tatą.  Pięcioletnia dziewczynka nawet nie mówiła w języku swojej nowej rodziny, ale cięgle jadła i powtarzała jakieś imię. Gdy w końcu sprowadzono tłumacza okazało się, że mała ma młodszą siostrę, która została gdzieś na ulicy.  Rani odnalazła ową siostrę trzy dni później. Dziewczynka była słaba i chora a lekarz nie dawał jej większych szans na przeżycie. Medyk widząc dziecko nie uwzględnił woli życia i siły matczynej miłości. Mała dziewczynka karmiona ryżem i pielęgnowana przez całą rodzinę bardzo szybko wróciła do zdrowia a Rani i jej mąż kolejny raz pozbyli się pieniędzy.

Wszyscy razem wrócili do Singapuru, ale życie z dziećmi nie było różowe. Dziewczynki nie były aniołkami, mówiły tylko w hindi, którego żadne z rodziców nie znało. Ciężko się było z nimi dogadać, bo zachowywały się inaczej niż rówieśnicy. Na placu zabaw wyrywały dzieciom jedzenie, biły i pluły, gryzły i kopały, nie potrafiły korzystać z toalety i  nigdy wcześniej nie myły zębów. Zawsze jednak trzymały się razem i jadły prawie bez przerwy.
 Rani i jej mąż nie raz byli u kresu sił, niedopilnowane interesy szły gorzej, konto w banku topniało ale gdy patrzyli na śliczne oczy swoich córek to zapominali o wszystkim problemach i kochali jeszcze bardziej.
Pierwszego roku z dziewczynkami Rani nie chce pamiętać, ale kolejnymi chwiali się, jak każda azjatycka matka. Dziewczynki szybko nauczyły się angielskiego i tamil, zachowały też hindi i między sobą rozmawiają tylko w tym języku. Starsza córka odnosi spektakularne sukcesy w olimpiadach przedmiotowych, młodsza jest najlepszą uczennicą w klasie Przychówka. Obie są śliczne, mądre i radosne. Idąc ulicą zawsze trzymają się za rękę- dwie siostry, które dostały normalne dzieciństwo dzięki błękitnej sukience.

 The Hope Foundacion szacuje, że na ulicach Kalkuty żyje 200 000 bezdomnych dzieci. W całych Indiach podobno kilka milionów, oby każde z nich z spotkało swoją Rani i mogło być dzieckiem zawsze a nie tylko od święta.