Zwyczajny i niezwykły

Dziesięć lat temu gdzieś na północ od Hanoi urodził się chłopczyk tak mały, że mieścił się w złożonych dłoniach. Tuż po urodzeniu z trudem łapał oddech i nawet nie płakał. Jego mama jak większość wietnamskich kobiet pracowała ciężko nawet w ciąży i urodziła swojego trzeciego synka osiem tygodni przed terminem. Mimo trudnego porodu szybko wróciła do pracy na targu, a jej najmłodsze dziecko zostało w domu z dziadkiem. Starszy pan nie miał pojęcia o niemowlakach, a tym bardziej o wcześniakach, ale widząc, że ciałko malca szybko się wychładza, uszył mu czapkę i często chował pod własną koszulę. Przytulał, całował, karmił, przewijał, czuwał przy jego łóżku, masował chude ręce i nogi, a potem porzucił ukochany Wietnam i wraz z rodziną  przeniósł się do Singapuru.

Uważnie obserwował dziecko i zapisywał spostrzeżenia. Przez długie miesiące nosił wnuczka we własnoręcznie uszytej torbie, bo zauważył, że to go uspokaja. Potem produkował biało-czarne misie, zielono-czerwone kostki i zabawki jakich kupić nie mógł. Zabierał chłopca na basen, plac zabaw i odmawiał sobie jedzenia, by kupić mu książki.

Gdy przyszedł czas zamienił torbę do noszenia dziecka na wysłużony rower, a wyprawy do parku na szkołę. W ramach wolontariatu układał książki w bibliotece, pomagał dzieciakom z chińskiego, rysował piękne smoki i był zawsze na miejscu, wtedy gdy wnuczek go potrzebował. Nigdy się nie narzucał i powoli wycofywał się z życia chłopca.

Nie wiedział jednak, że gdy jego ulubieniec będzie jechał na dwudniową, szkolną wycieczkę on poczuje jak serce wyskakuje mu z piersi.

• Każdej nocy sprawdzam jak oddycha, ale dziś tego nie zrobię - powiedział zrezygnowały ze łzami w oczach

Skromny Wietnamczyk, dziadek Marudy niby zwyczajny, a jednak niezwykły.