Dwa dni jedna noc

Młodzi, odważni i żądni przygód Chińczycy, którzy w XVI wieku przypływali na wielkich statkach handlowych chętnie osiedlali się w Azji południowo-wschodniej. Chcąc rozpocząć nowe życie chętnie żenili się z miejscowymi kobietami i żyli na styku kultury malajskiej i chińskiej. Dziś na ich potomków mówi się Peranakanie i to ich uważa się za rdzennych mieszkańców Singapuru i południowej części Malezji. Peranakańskie rodziny łączą chińską i malajską kuchnię, używają na co dzień kilku języków i  mieszają religię. W wielu peranakańskich domach obchodzi się muzułmańskie święto Hari Raya, Chiński Nowy Rok i Boże Narodzenie.

My znamy tylko dwoje Peranakan, bo przez lata Singapur obrósł przybyszami z innych krajów. 
Tak się śmiesznie porobiło, że w singapurskiej szkole singapurskie dzieci są w mniejszości. W klasie Przychówka tylko 16 dzieci ma singapurski paszport. Pozostałe zostały do miasta Lwa przeflancowane, więc historia i tradycja regionu to bajki o żelaznym wilku. Wycieczka do pobliskiej Melaki, która jest w programie wielu singapurskich szkół ma pomóc dzieciom poznać  historię Singapuru i okolic. 
Gdy Kura dostała informację o wycieczce pomyślała, że po wizycie w markecie i ogrodzie ptaków przyszedł czas na Melakę. Jakoś jej nie przeszkadzało, że wycieczka jest dwudniowa, a po drodze przekracza się granicę. Gdy Kura podpisała zgodę okazało się, że połowa rodziców nie wyobrażała sobie, że ich 10 lub 11 letnie dziecko spędzi noc poza domem, w obcym kraju, bez ich obecności.

• Ona nigdy się ze mną nie rozstawała
• On lubi jak mu czytam przed snem
• On ma alergię na pomidory, więc muszę pilnować by ich nie jadł
• To Malezja tam może być niebezpiecznie - jęczeli rodzice
• Damy radę - powtarzała nauczycielka Przychówka i umawiała się na indywidualne spotkania z opornymi rodzicami

Chyba miała niezłe argumenty, bo na wycieczkę pojechała prawie cała klasa.

Gdy Przychówek wsiadł do autobusu Kura w mig zapomniała o tym, że  dzieciak już wiele razy spał poza domem i świetnie sobie radził. Chyba przesiąkła nerwową atmosferą, bo większość rodziców zachowywała się tak jakby wysyłała dzieci na Madagaskar, a nie na wycieczkę szkolną. Dziadek Marudy aż się  popłakał z emocji, a jeden z tatusiów przeczytał list od nauczycielki.

List brzmiał mniej więcej tak:
"Drodzy rodzice

Przez lata pozwaliście zapuszczać dzieciom korzenie w waszych rodzinach. Dzięki temu są mocne i mogą dobrze się rozwijać. Teraz czas byście pozwoli rozłożyć im skrzydła.Wierzę, że sobie świetnie poradzą. Proszę do mnie dzwonić tylko w ważnych sprawach i przypominam, że ten kto zadzwoni pierwszy musi przynieść słodycze dla całej klasy. 

Nauczycielka waszych dzieci"

Pani miała rację, dzieciaki świetnie sobie poradziły. W ramach poznawania kultury Peranakan zatańczyły malajski taniec, odwiedziły typowe domy, a potem na ekologicznej farmie posadziły kapustę. Wróciły całe, zdrowe i szczęśliwe. Wiedziały, że w szkole czekają słodycze, bo jakaś mama nie wytrzymała rozłąki i musiała zadzwonić. Kura obstawiała, że czekoladki, ciastka i lizaki dostarczy mama Siusiu, tata Kredki lub dziadek Marudy, ale trafiła jak kulą w płot. Pierwsza do nauczycielki zadzwoniła typowa kobieta sukcesu, Singapurka, która na co dzień pracuje w jednym z zachodnich banków. Zaledwie 20 minut po rozstaniu musiała powiedzieć nauczycielce, że jej syn zwany Jogurtem zapomniał pomadki ochronnej.