O dziewczynce która miała marzenia

Kura właśnie piła herbatkę z panią z biblioteki gdy do szkolnej biblioteki tłumnie zaczęły przychodzić dzieciaki. Wszystkie grzecznie odkładały plecaki i siadały na podłodze. Kura przywitała się z bengalskimi dziewczynkami, Pakistańczykiem, Malajem, Indonezyjką i kilkoma Chinkami. Kątem oka zauważyła dwie Koreanki, Tajwańczyka z klasy Przychówka, Turka, Węgra, Amerykankę, Tajkę i synka Siam-a.

• Co tu będzie? - zapytała Kura patrząc wymownie na bibliotekarkę 
• A takie spotkanie, co roku jej organizuję - powiedziała bibliotekarka dumna z siebie, że potrafi zrobić cokolwiek innego poza dobrym wrażeniem.
• Możesz zostać - dorzuciła

Gdy dzieciaki zaczęły się niecierpliwić do biblioteki weszła Ona. Chuda, brzydka, z potarganymi włosami, ale w mundurku najlepszego singapurskiego gimnazjum. Jej pojawienie wywołało konsternację wśród dzieci, ale dziewczynka wyściskała się z bibliotekarką podała, rękę Kurze, a potem usiadła na podłodze i pięknym angielskim cichutko powiedziała:

• Niektórzy mnie już znają, bo co roku odwiedzam swoją starą szkołę. Szkołę, która pozwoliła odnieść mi sukces. Moja historia zaczęła się kilkanaście lat temu w Chinach, bo tam się urodziłam. Swoją naukę zaczęłam w Pekinie, ale gdy byłam w trzeciej klasie moja rodzina  przeprowadziła się do Singapuru. Wszyscy myśleliśmy, ze to będą małe Chiny, ale Singapur wcale nie był dla nas miły. Nie mówiłam wtedy po angielsku i żadna szkoła nie chciała mnie przyjąć. Moi rodzice bardzo się martwili, a ja nie wiedziałam co robić, miałam tylko 10 lat. Gdy mojej mama napisała rozpaczliwy mail do pani dyrektor, ona odpisała, że nie ma na świecie dziecka, które nie nadaje się do szkoły i powinnam zacząć się uczyć jak najszybciej. Dwa dni później dostałam nowy mundurek, białe skarpetki i z dumą niosłam plecak, ale długo nie lubiłam szkoły, bo nic nie rozumiałam. Byłam najgorszym uczniem w najsłabszej klasie, ale moja nauczycielka codziennie mi pomagała, dawała specjalne prace domowe i mówiła, że dam radę. Moja pierwsza nauczycielka zawsze powtarzała, że zła ocena to tylko informacja, że trzeba pracować więcej. Więc pracowałam długo i ciężko. Na koniec trzeciej klasy już nie byłam ostatnia. Moje egzaminy wypadły tak dobrze, że mogłam iść do klasy gdzie uczą się średni uczniowie. Moi rodzice byli ze mnie dumni, ale mówili, że mogę dać z siebie więcej. W nowej klasie znów byłam najgorszym uczniem, ale słabe oceny motywowały mnie do pracy. Klasę zmieniałam co roku, za każdym razem byłam najgorszym uczniem, wiec dużo musiałam się uczyć. Prezent dostałam po ostatnim egzaminie, bo wynik mojego Psle był najwyższy w całym Singapurze. Wszystkie gimnazja chciały bym uczyła się właśnie u nich.

W sali rozległy się gromkie brawa. Dziewczyna mocno się speszyła, a do Kury dotarło, że właśnie poznała dumę szkoły Chinkę, która nie bała się ciężkiej pracy, dzielnie walczyła ze słabościami i odniosła spektakularny sukces. Zrobiło jej się wstyd, że tak mało pracuje nad angielskim, że mogłaby mówić lepiej gdyby tylko była ciut mniej leniwa. Pomyślała, ze średnio pasuje do tego kraju gdzie  każdy ciągle pracuje nad sobą, gdzie liczy się progres.

Zła na siebie spojrzała na kolegów Przychówka i błyskawicznie zrozumiała, że wśród dzieci rozmawiających ze słynną absolwentką nie ma ani jednego Singapurczyka. Wszystkie dzieci urodziły się gdzie w świecie i trafiły do miasta lwa przez swoich rodziców.

• Gdzie jest mój Przychówek? - zapytała Kura
• Biega po boisku - odpowiedziała bibliotekarka 

Gdy Kura opuszczała szkołę z przepoconym i zmęczonym Przychówkiem usłyszała, że dzieciak przebiegł 1000 metrów i poprawił swój czas z ostatniego tygodnia o 10 %. Po singapursku niby się nie przejął tróją z wf-u, ale robi wszystko by zasłużyć na więcej. A Kura po singapursku pochwaliła, ale w duchu liczy na więcej.