Zabawa rekrutacyjna

Proces rekrutacyjny do klasy 1 w singapurskich szkołach jest kilkuetapowy ale klarowny. Edukacyjna odnoga najwspanialszego na świecie rządu czyli Ministry of Education dba o poziom szkół oraz o to by w klasie 1 nie zabrakło miejsca dla żadnego chętnego dziecka. Niby wszystkie szkoły są dobre, bo wszystkie bez wyjątku muszą spełniać ministerialne wymogi i osiągać wyniki, ale wśród tych dobrych są też świetne i to one wypełniają się najszybciej. Rodziny nastawione na edukację swoich dzieci czasem zmieniają mieszkania by zwiększyć szansę na dostanie się do wymarzonej przez nich szkoły.  Miejsca w szkołach z topowych zajmują zwykle rodowici Singapurczycy zamieszkali w najbliższej okolicy. Historie rekrutacyjne dziwią tylko przybyszów z Europy. Dla tubylców są one elementem codzienności.

• Jedna z hinduskich koleżanek Kury sprzedała prawie nowe mieszkanie w bardzo ładnej okolicy przy parku i kupiła starą klitkę tuż przy świetnej szkole by zwiększyć szanse swojego dziecka w procesie rekrutacyjnym. Dziecko do szkoły się dostało, ale źle się tam czuło, bo w klasie miało samych Chińczyków i z nikim się nie polubiło. Po 1,5 roku męczenia dziecka rodzice spasowali i zmienili dziecku szkołę na zwyczajną.
• Pewna Chińska rodzina kupiła mieszkanie tuż przy świetniej szkole, bo tam chciała posłać syna. Spali spokojnie do dnia gdy szkołę postanowiono przenieść dwie ulice dalej, a oni dziwnym trafem znaleźli się poza jej rejonem. Na przeprowadzkę było za późno musieli więc posłać wychuchanego jedynaka do szkoły mniej popularnej. 
• Hiszpańska A opowiadała o rodzinie, która tuż przed rekrutacją zmieniła rodzaj prawa pobytu i została stałymi rezydentami, a potem chciała zapisać syna do super szkoły. Chłopiec się nie dostał, bo mieszkał ciut za daleko, ale rodzice mający dobre chęci fundnęli mu prezent w postaci obowiązkowej służby wojskowej.

Zasłyszane historie są ciekawe, ale zabawa zaczyna dopiero się gdy szkoła, która przez kilka lat była zupełnie zwyczajna i miała miejsca dla studentów międzynarodowych, stała się najlepsza w okolicy i przyciągnęła tubylców. Taki los spotkała szkołę Przychówka i spowodował, że zwykle uśmiechnięta Pani Dyrektor chodziła smutna i próbowała znaleźć rozwiązanie.
Po drugiej fazie rekrutacji okazało się, że nie tylko nie ma miejsca dla studentów międzynarodowych, ale do szkoły nie dostaną się dzieci, które chodzą do pobliskiego przedszkola, wnuczka pani z biblioteki i dziecko pani, która sprawuje opiekę w autobusie szkolnym. Niewiele brakowało aby pracownicy szkoły (oraz szkolni wolontariusze) musieli głosować i podjąć decyzję kto będzie do szkoły przyjęty. Glosowanie to popularna metoda rekrutacyjna, ale wszyscy w szkole Przychówka chcieli jej uniknąć.

• Trzeba pojechać do ministerstwa i powiedzieć, że jeśli klas będzie tak mało jak oni proponują to siła szkoły czyli wielokulturowość, będzie trudna do realizacji - powiedziała Amerykanka, która jako wolontariuszka pomaga odrabiać dzieciom lekcje.
• Nie zgodzą się na więcej klas, skoro powiedzieli, że mogę przyjąć 150 dzieci to tak ma być - powiedziała zrezygnowana Pani Dyrektor
• Zawsze warto spróbować pojadę z Panią - powiedziała Amerykanka

Szczegółów spotkania nie znamy, ale wiemy, że głosowania nie będzie, będzie za to 7 klas pierwszych zamiast proponowanych 5. Mundurek szkoły Przychówka założy wnuczka pani z biblioteki, córka malajskiego wolontariusza, syn pani ze szkolnego busa oraz 20 uczniów z różnych stron świata. Chociaż rekrutacja dla studentów międzynarodowych jeszcze się nie zaczęła bladolicy rodzice chodzą koło szkoły, zaczepiają równie bladolicą Kurę i pytają :

• Jesteś zadowolona ze szkoły dziecka?
• Bardzo - odpowiada Kura i uśmiecha się serdecznie

Dobrze pamięta swój strach i dzień gdy pierwszy raz zaprowadziła Przychówka do singapurskiej szkoły, więc świetnie ich rozumie.