Community center - czyli dom kultury po Singapursku

Gdy Przychówek był malutki chodził do osiedlowego domu kultury na lekcje angielskiego. Lekcje były pieruńsko drogie i nauczyły Przychówka trzech słów: hello, dog i banana. Poza angielskim w naszym osiedlowym domu kultury były zajęcia plastyczne, muzyczne, teatralne, szachy, rytmika dla dzieci, gimnastyka dla pań, lekcje gry na pianinie oraz niedzielne teatrzyki dla maluszków. Poziom zajęć był średni, bardziej nastawiony na odkrywanie talentu niż rozwijanie. Dzieci bez większych talentów uczyły się kreatywnie spędzać czas i był to bardzo dobry pomysł. Dom kultury miał drobną wadę otwierał się późno i zamykał wcześnie, mimo to Kura go lubiła i myślała, że będzie jej go brakowało. Singapurska rzeczywistość bardzo ją jednak zaskoczyła.
W Singapurze chyba każda ulica ma odpowiednik domu kultury czyli Community center. Małe community centre są na parterze bloków Hdb, oferują zajęcia językowe, plastyczne, muzyczne, nie tylko dla dzieci, ale też dla dorosłych i seniorów. Wiele community centre prowadzi punkty przedszkole. Kura dostała kiedyś zaproszenie na lekcję haftu krzyżykowego.

Zajęcia w community center są bardzo tanie. Lekcja plastyki kosztuje 5 dolarów dla Singapurczyka i 7 dla gościa. W najbliższym nam community centre można uczyć się podstaw chińskiego i hindi, uczestniczyć w zajęciach jogi i klubie emeryta. Jednak nasz pobliski community centre jest mały i nie oferuje pełnej gamy zajęć. Nasze małe community współpracuje więc z innym większym. W dużym community centre można uczestniczyć w:

• zajęciach sportowych (od baletu przez grę w siatkówkę i jazdę na deskorolce do tai chi)
• lekcjach gotowania
• nauce gry na instrumentach (do wyboru skrzypce, pianino i chińskie instrumenty o dziwnie brzmiących nazwach)
• kursach językowych (bardzo popularna jest nauka koreańskiego)
• klubie gier "stolikowych" (popularny madżong i chińskie szachy)

Poza tym są rożne akcje specjalne czyli celebrowanie najprzeróżniejszych świąt wśród sąsiadów. Widzieliśmy zdjęcia z Chińskiego Nowego Roku i Święta Duriana.
Tutejsze community centre otwiera się o 8 rano, a zamyka o 11 wieczorem. Przyległe boiska, tory rolkowe i hale sportowe zamykają się tylko na noc, by skorzystać z dużej sportowej hali wystarczy jedynie wpisać się na listę i podać numer telefonu. Zawsze obowiązuje zasada kto pierwszy ten lepszy. Żywiciel chodzi grać z kolegami w badmintona i jest to jeden z niewielu sportów, które lubi uprawiać.
W community centre nie ma też sztabu ludzi pilnujących porządku wszystko jest otwarte, ogólnodostępne, a jednocześnie czyste i zadbane. Singapurczyk nie myśli, że jeśli coś jest wspólne to jest niczyje. Singapurczyk myśli, że jeśli coś nie jest jego to jest czyjeś i trzeba dbać o to podwójnie.

Nie wiemy, czy Singapurczycy byli tacy od urodzenia, czy nabyli ową wiedzę w procesie szkolnej edukacji, czy boją się wysokich kar za zniszczenie wspólnego mienia. Wiemy jednak, ze to działa i z przyjemnością odwiedzamy community center.