Pora na pidżamę

Był początek marca jeszcze czuliśmy się jak turyści i wszystko nas dziwiło. Singapur pachniał i wyglądał inaczej niż znane nam miasta. Przychówek ekscytował się wszystkim, a my uczyliśmy się życia w nowym świecie.

• Mamo, mamo - tamten chłopiec ubrany jest w pidżamę, krzyczał Przychówek gdy szliśmy o 19 na kolację.
• Nie wygłupiaj się - powiedział Kura
• To taki azjatycki dres - nikt nie chodzi po ulicy w pidżamie - dodała.
• To jednak pidżama - zauważył  Żywiciel

Nikt poza nami nie zwrócił uwagi na 9 latka w pidżamce jedzącego lody w towarzystwie tatusia.

Po kilku dniach zauważyliśmy, że im godzina późniejsza tym więcej pidżamowych dzieciaków chodzi po okolicy. Co dziwniejsze dzieci robiły najnormalniejsze w świecie rzeczy: jadły kolację, kupowały buty, przeglądały gazety, tylko strój miały mało dzienny. Najbardziej uroczo wyglądały pidżamki na nastolatkach szczególnie w zestawieniu z klapkami...

W połowie kwietnia zmieniliśmy mieszkanie, aby Przychówek miał bliżej do szkoły, ale w tym rejonie jakoś nie dostrzegaliśmy pidżamowych ludzików.

Podczas babskich plotek gdy pewna hiszpanka zapytała co najbardziej zaszokowało Kurę w Singapurze
Kura bez wahania powiedziała, że dzieci ubrane w pidżamy wczesnym wieczorem, o dziwo to samo powiedziała Francuzka i stwierdziła, że teraz widuje mniej pidżamowców.

Hiszpanka tylko się uśmiechnęła

• Przywykłyście do życia tutaj i coraz mniej was dziwi - powiedziała
• Ja na początku też widziałam same pidżamy.

Możliwe pomyślała Kura i przypomniała sobie, że sąsiadka odprowadzająca syna w koszuli nocnej do szkolnego autobusu nie zrobiła na niej żadnego wrażenia.