Chorować po singapusku

Każde dziecko przyjeżdżające do Singapuru musi być obejrzane przez tutejszych lekarzy i dostaje tutejszą książeczkę zdrowia. Książeczkę Przychówek dostał w szkole wraz z informacją, że musimy iść na wizytę do centralnego szpitala. Wizytę wyznaczono nam na środowy ranek. Żywiciel wziął pół dnia wolnego i pojechaliśmy. Nauczeni polskim doświadczeniem wyruszyliśmy z domu sporo przed czasem. Pan taksówkarz wysadził nas pod budynkiem, który wyglądał jak biurowiec, a nie jak szpital. Specjalny podjazd dla taksówek ochronił nas przed padającym deszczem, strzałki zaprowadziły nas do windy, a ta zawiozła nas na odpowiednie piętro. W przychodni dzieci szkolnych, miła pani z recepcji kazała wypełnić Żywicielowi formularz, a Przychówek musiał dołożyć swoją legitymację szkolną do czytnika. Już było wiadomo kto przyszedł, z jakiego jest kraju i ile ma lat i do jakiej szkoły chodzi. Dostaliśmy informację gdzie mamy iść i jakim badaniom poddane zostanie nasze dziecko.


Każdy mały pacjent chodził od drzwi do drzwi niosąc w ręku formularz, książeczkę zdrowia i informację z numerem kolejnego gabinetu. W przychodni było 30 dzieci, ale pod żadnymi drzwiami nie czekaliśmy dłużej niż 5 minut. Pobyt w 4 gabinetach zajął dziecku 40 minut. Przychówek został zważony i zwierzony, obejrzany przez pediatrę, okulistę, poddany badaniu słuchu, oraz zaszczepiony, bo singapurski kalendarz szczepień jest bogatszy niż polski. Nie było sztabu pielęgniarek i o osób do pomocy. Lekarki obsługiwały się same. Na do widzenia dostaliśmy informację, że musimy odwiedzić centralny szpital gdy Przychówek będzie w ostatniej klasie szkoły podstawowej. Wychodząc pomachaliśmy prezydentowi Singapuru, który patrzył na nas z portretu - fundnął nam szczepionkę dla dzieciaka, która w Polsce kosztuje prawie 300 zł.

Gdy Przychówek się rozchorował Kura z Żywicielem pognali z nim do lekarza. Przychodnia mieściła się na parterze bloku i była malutka. Architekt się napracował bo na 70 m kwadratowych zmieścił poczekalnię, dwa gabinety lekarskie oraz recepcję z zapleczem. Gabinet lekarski był tak mikroskopijny, że Kura została za drzwiami. Przychówek był badany w towarzystwie Żywiciela. Po wyjściu z gabinetu nie mieli pliku recept, wszystkie potrzebne lekarstwa dostali od miłej pani z recepcji, która wydrukowała również zwolnienie ze szkoły dla dziecka.
Teraz już wiemy dlaczego pod przychodniami na ławkach siedzą chorzy, kaszlący ludzie. W środku jest za mało miejsca i ludzie po prostu się nie mieszczą. Wizyta u lekarza pierwszego kontaktu kosztowała około 20 dolarów singapurskich (jeden dolar około 2,5 zł) + lekarstwa, za które płaci się dodatkowo. Za wizytę naszego Przychówka zapłaciło nasze ubezpieczenie, które jest opłacane przez korporację Żywiciela. My za wizytę lekarską i lekarstwa płacimy ryczałtem symbolicznie 5 (Żywiciel) lub 10 (Kura lub Przychówek) dolarów. Owa opłata ma zapobiec bieganiu do lekarza z pryszczem na tyłku.

Gdybyśmy zachorowali poważnie i musieli pojechać do szpitala ubezpieczenie uchroniłoby nas przed bankructwem. Szpitale chociaż ładne i świetnie wyposażone, każą bardzo słono płacić za wszystkie usługi. Pokoje szpitalne wyglądają jak dobre hotele i tyle kosztują...

Pewna znajoma Kury opowiadała, że po porodzie mogła zamawiać dania z karty jak w restauracji i miała do dyspozycji masażystę. Ile ów poród kosztował nie wiemy. Podejrzewamy, że sporo.

Inna nasza znajoma Filipina pojechała urodzić bliźnięta na Filipiny, szpital w Singapurze zniszczyłby ich finansowo, bo ich ubezpieczenie nie pokrywa kosztów porodu. Pani bowiem przyjechała już w ciąży i wszystkie firmy ubezpieczeniowe proponowały ubezpieczenie z wyłączeniem usług okołoporodowych. Musieli się zgodzić na takie warunki, bo mają trójkę starszych dzieci. Bliźnięta przyjdą na świat lada dzień w szpitalu filipińskim. Trzymamy kciuki za szczęśliwe rozwiązanie i powrót do Singapuru.

Singapur to nie jest raj. Chociaż tak się może wydawać, gdy jest się tu turystycznie z pełnym portfelem. Singapur ma też swoje ciemne strony nie zawsze widoczne dla gościa z Europy.