O wyjątkowej kobiecie

Z okazji Dnia Kobiet wszystkim paniom zaglądającym do azjatyckiej, niegotującej kuchni składamy najserdeczniejsze życzenia. Dziś post specjalny o wyjątkowej kobiecie, którą mieliśmy szczęście poznać.

Gdy szukaliśmy szkoły dla Przychówka wysłaliśmy listy z prośbą o przyjęcie do 30 szkół w Singapurze. Większości singapurskich szkół nie przysłała nawet odpowiedzi. Te, które odpowiedziały informowały nas w kilku słowach o zasadach przyjęcia i sposobie egzaminowania dzieci przyjeżdżających zza granicy. Jedna odpowiedź była szczególna.

List podpisany był przez panią D - dyrektorkę szkoły, która zachęcał nas do odwiedzenia placówki i wzajemnego poznania. Szkołę od tego listu oznaczyliśmy na żółto i chcieliśmy ją odwiedzić w pierwszej kolejności.
Pewnego piątku przekroczyliśmy prób singapurskiej szkoły i gdy poznaliśmy panią D trzymaliśmy kciuki za Przychówka jak nigdy wcześniej. Jej uśmiech, spokój i to, że porzuciła rozmowę z nami by towarzyszyć dzieciom podczas przerwy śniadaniowej zrobiły na nas ogromne wrażenie. Już wtedy wiedzieliśmy, że w tej szkole to dzieci są najważniejsze. Chyba już nigdy nie zapomnimy nerwówki gdy nasz dzieciak pisał egzamin, a my czekaliśmy na jego wyniki.
Przychówek trafił do klasy pani R, ale gdyby pani D nie dała naszemu dziecku szansy nasz dzieciak nie miałby tylu cennych doświadczeń, które teraz ma.

• Chcę mieć tu dzieci z całego świata - powiedziała podczas naszego pierwszego spotkania

Zupełnie niedawno Malajki powiedziały, że pani D poprosiła je by zajęły się Kurą, bo przeprowadziła się z końca świata i może być trochę zagubiona bo nie zna języka. Niczego o Kurze wtedy nie wiedziała porostu zaryzykowała.

Ryzykowała wiele razy przyjmując dzieci z Japonii, Turcji, Finlandii  i Hiszpanii, czasem bez znajomości angielskiego i dzieci, które źle się czuły w innych szkołach.
Pani P gdy zmieniała córce szkołę usłyszała:

• Nie wszystkie dzieci są tu dobrymi uczniami, ale mam nadzieję, że wszystkie są tu szczęśliwe. 

Życiowa ryzykantka, a może po prostu dobry człowiek, który nie boi się powiedzieć, że dla niej wszystkie dzieci są takie same, bez względu na majątek rodziców, czy kraj pochodzenia.Wielokrotne ryzyko chyba się opłaciło, bo szkoła co roku ma lepsze wyniki.
Kilka lat temu do pierwszej klasy przyjęła dziecko z Bangladeszu, które niewiele mówiło i wszystkiego się bało. Wiele godzin spędziła głaszcząc malca po głowie i ucząc tego samego jego rodziców. Wiele razy tłumaczyła jego rodzicom, że dziecko ma prawo być dzieckiem bez względu na doświadczenia życiowe. Może być z siebie dumna, bo z zalęknionego dziecka wyrósł  mądry, uśmiechnięty chłopak, syn Jednolitretorowej, obecnie uczeń świetnego gimnazjum.

Drobna (mierząca ciut ponad 150 cm)  wiecznie uśmiechnięta kobieta potrafi utrzymać w ryzach prawie 2000 dzieci bez podnoszenia głosu. Wystarczy, że spojrzy, a wszystkie dzieciaki wiedzą jak się zachować. Nigdy nie bała się rodziców i ich przerostu ambicji. Wymagającym, chińskim matkom do znudzenia powtarza :

• Nie patrz na wyniki patrz na progres. Nie ważne, które twoje dziecko jest w klasie, ważne ile się nauczyło. 

A nielicznym Europejkom do znudzenia mówi:

• Nigdy nie oceniajcie, bo nie wszystko rozumiecie.  

Rozpropagowała w szkole teatr, który wszyscy pokochali i który pomógł wielu nieśmiałym dzieciakom. Zaprzyjaźniła się z japońską szkołą. To dzięki niej  do szkoły wróciła mała Ch. Pani D nie bała się iść do obcego domu i upomnieć się o dziecko. Umiała porozmawiać z ludźmi tak, że mała Ch. nie opuściła odtąd ani jednego szkolnego dnia.

To dzięki niej Julia, która kilka lat temu skończyła szkołę w której teraz uczy się Przychówek, uniknęła szkoły koranicznej, bo udało się jakimś cudem przekonać jej ojca by posyłał ją do dotychczasowej szkoły. Pani D porozmawiała z dyrektorem gimnazjum i udało się rozdzielić dzieciaki do dwóch różnych klas, tak by nie mieli ze sobą kontaktu.

Dzięki niej i pani R, Kubuś Puchatek, który miał iść do szkoły specjalnej został w szkole, dostał specjalne zajęcia  i radzi sobie coraz lepiej.

Pewnie tych historii jest więcej, ale nikt ich nie rozpowiada. Każdy mówi o sobie, swoim dziecku i tym co zawdzięcza pani D. Małej kobiecie o wielkim sercu, przed którą my chylimy czoła nie tylko z okazji Dnia Kobiet, bo tego w Singapurze się nie obchodzi.